
„Verzäll doch ens üvver et Zint Antonius en Bayedal. Die maache esu en gode Arbeid.“ Do verlooße ich mich ens op dat Wood, weil ich selvs noch nit hin moot. „Do küss do en de Bredouile“, daach ich. E Krankehuus! Wat wells do do schrieve? Ävver, am Aasch e Trötche, kei Deil es en Kölle ohne Historie.
Dobei gitt et Bayedal noch gar nit esu lang. Hee stundte lange Zigg genau drei Hüüscher vun Buure. Der Name „Bayedal“ kütt zwor usem Römische „baia“, wat esu vill bedügg wie „Buch“ ov „Hafe“ – de Römer hatte hee ene Flottestötzponk. Ävver loss gingk et hee, wie Kölle em Johr 1830 et Stapelrääch verliert. Holz kom jo der Rhing erav usem Süddeutsche. Wie op eimol dä Zwang fott es, en Kölle selvs aanzeläge, es hee die Stell besser, weil mer Holz vill leichter an Land bränge kann. Deswäge baut der Bernhard Boisserée 1834 hee e Damfsägewerk. Donoh kütt met der Industrialisierung 1856 de Maschinefabrik vum Gustav Mevissen. Die allein gitt 1500 Minsche Arbeid. Zick 1870 gitt et dann sugar en Bräues. Hüüser weede och gebaut, domet de Lück wonne künne. Wat soll ich sage? Et Veedel wähß flöck. Ävver dat allein verklört jo all nit dat Spidol, noh däm ich hin mööch.
För mich passeet am 1. Oktober 1885 jet Wichtiges: Et Gesetz för de Unfallversecherung tridd en Kraff, zo däm dä Reichskanzler Otto vun Bismarck em Johr 1881 gerode hät. Un en Bayedal knubbele sich Minsche, die arbeide, die Fähler maache un Unfäll han. Un die han jetz e Rääch op Krankebehandlung ov, wann et ärg kütt, op en Invaliderent. E Krankehuus en däm Veedel hät Senn. De Cellitinne, die jo en der Krankefläg zo Hus sin, setze sich hee en. Ov no dat Gesetz wichtig doför wor, kann ich nit sage. Die Quelle, die ich han, sage do nix drüvver. Ävver e Krankehuus, dat op Unfäll spezialiseet es? Do kann mer doch dran föhle, oder?
Dä Architek Pitter Gärtner baut dat Huus em Stil vum domols moderne Historismus. Hügg, finge ich, hät et jet vun enem Spokschloss. Am 23. Juni 1909 künne de Celletinne lossläge. 150 Bedder han se zor Verfögung – un Arbeid kütt us der Industrie ech genog.
Em Eeschte Weltkreeg es dat Krankehuus e Lazarett. De Zaldate kumme met Verletzunge tirek vun der Front heehin, vür allem, wann se komplizeete Bröch han. Ich gläuve, do han de Cellitinne beim Maschinebau un en der Holzindustrie ööntlich Lihr sammele künne, wie mer dat behandelt.
Em Zweite Weltkreeg gitt et e klei Wunder. Et Zint Antonius Krankehuus bliev stonn! För su ene große Bau em Süde vun Kölle, kann mer et nit anders sage, wie dat dat e Wunder es, dat hä nor met klei Mankementcher der Kreeg üvversteiht. Esu es dat Krankehuus baal bei de Lück em Veedel god geledde. Dat ändert och die Roll, die dat et em Veedel spillt. Nohm Kreeg weed us däm Unfalkrankehuus e Versorgungskrankehuus för 100.000 Minsche.
Do sin 150 Bedder natörlich vill ze winnig. 1972 weed dä große Südflögel aangebaut, met däm en de 80’er Johre dann 315 Bedder zor Verfögung stonn. Och em Johr 2000 muss mer met der Zigg gonn un dat Spidol wähßelt vun de Cellitinne, die dat Huus bes dohin luuter bedrevve han, en en Stiftung vun de Cellitinne un heiß jetz „Sankt Antonius Krankenhaus Köln GmbH“. Koot donoh weed et üvverhollt un kritt en große Intensivstation, en dä vile ungerscheedliche Abteilunge zesamme arbeide un weed 2010 e Lihrkrankehuus vun unser Universität. Un jetz rodt ens, wat mer hee grad ald widder verdammp god bruche künne!
Ävver bei all däm Verzäll üvver aal Stein, darf mer nit vergesse, dat dat Krankehuus nor et Werkzeug för die Minsche es, die hee – un nit nor hee – för uns do sin. Do sin, en ener Zigg, en dä och sei selver nit secher sin künne, dat se heil vun der Arbeid kumme. Dankeschön.
Mechel
Ein große Stütze für diesen Beitrag war das Buch von Ralf Reglin „Rodenkirchen und mehr…“, erschienen im Ralf Reglin Verlag, ISBN 978-3-930620-73-9
Hinterlasse jetzt einen Kommentar