Mir Kölsche sin jo gewetz un künne god maggele, ävver fließig? Alsu mir es dat zo möhsam. Wat mer ävver mem Hellige Reinold gemaht han, dat finge ich ald jet üvverdrevve. Ich verzälle et Üch:
Dat Kreppche spillt en dä Zigg, en dä der Karl der Große Künning wor. Dat es vun 768 bes 814, sage mer, em fröhe nüngte Johrhundert sin mer hee. Der Hellige Reinold es ene Ritter, alsu vun Adel, dä ene Strigg, dä met Waffe gäge genau dä Karl der Große usgedrage weed, verliert. Hee un do liss mer, dat hä esugar ene Brodersonn vum große Karl es.
Dogäge sprich, dat de Sage säht, hä wör ene Sonn vum Haimon vun Dordon, ävver dä wor jo keine Broder vum Karl un de Schwester vum Karl, et Gisela, hät jo nie gehierodt. Deswäge kütt mer dat komisch vür. Doför ävver sprich, dat hä, dä Reinold, dä Öschel üvverläv un en der Folg niemols mih Waffe aanpacke well.
Wat hä em Aanschluss genau deiht, wisse mer nit. Et gitt do och ungerschiedliche Ussage zo. Gewess es, dat hä vum Bau vun enem Dom för der Zint Pitter en Kölle hürt – unsem aale karolingische Dom – un noh Kölle kütt un beim Baue hilf. Un genau do fängk et aan met singer Helligkeit!
Hä es düchtig. Hä schaff am Dag för veer ov fünf Kääls, deilt noch si letztes Stöckelche Brud met de Hungerligger un schnetz de Pänz en der Freizigg Spillzeug. Es dat leev? Eja, dat es esu leev, dat et hellig es. Singe Spetzname es „der fromme Pittersmann“.
Dress nor, wann ding Aal dir dä alle Naslang vürhäld un säht, dat do ene fuule Hungk bes. Blöd, wann do am Fierovend ding Rauh han wells. För ene Kolleg es esu ene Kääl einfach nit ze gebruche. Eesch rääch nit, wann hä dir op der Baustell luuter säht, do künns jo och jet flöcker arbeide, domet der Dom flöcker fäädig weed.
Wann dann esu ene Kääl och noch dinge Vürarbeider weed, weil hä esu düchtig es un domet och noch et Rääch kritt, dich aanzedrieve, muss do jet dun, domet do ding Rauh widderfings. Un et fingk sich och e Schmölzche vun Lumpekääls, die et aanpacke: se erschlage in un werfe in en der Rhing.
Koot drop, gitt et do en komische Stell em Rhing, die ovends leuch un mer hürt dobei ene schöne Gesang. Gäge Meddernaach gonn dat Leuchte un dä Gesang luuter wigger fott. Dat geiht esu üvver Woche un keiner traut sich nohzeluure, wat dat wall es.
Dann, eines Dags, süht en aal Frau, die ald lange Zigg malätzig es un met Ping em Bedd litt, ene Engel. Dä Engel säht, dat et sich an der Rhing bringe looße un luure soll, wat et do fingk, wann et gesund weede well. Esu kütt et, dat do endlich ens einer nohluurt, wat do unge es. Natörlich es et dä dude Reinold un wie die Lück dat erkenne, fange en Kölle alle Glocke ze lügge aan. – Klor, dat dä koot drop hellig gesproche weed.
Wann Ehr jetz op de Beldcher luurt, die et hügg ze sinn gitt, frogt Ehr üch, wo dat wall es, hee en Kölle. Nä, nä, för dä Beidrag, do moot ich ald bes noh Dortmund fahre, för Beldcher zeige ze künne. Un dat widderöm kom esu: öm de vürletzte Johrdausendwend, schaffe et esugar de barbarische Wessfale irgendwie en Dortmund Steinhüüscher un en Kirch ze baue.
Mer kann sage, Dortmund weed do vum Dörp us Holzhötte langsam en Stadt. Zo dä Zigg well mer ävver och ene Hellige en ener Kirch han, die Dortmund nit hät. Alsu, ene Hellige, die Kirch es jo neu. No wesse se ävver, dat mer wigg mih wie 11.000 hee han un froge, ov se en Reliquie han künne.
Do es jet loss, en Kölle! Der Bischoff vun Kölle zo dä Zigg, Anno II., üvverläht hät hin un her, wä hä avgevve künnt un well de Dortmunder Gesandschaff ald sage „keine“, wie im dä golde Schring vum Hellige Reinold erschingk. Do es dat Dinge klor, der Hellige Reinold beed sich selvs aan noh Dortmund ze gonn.
Ehr fingk dat dat alles nit zo gläuve es? Dat die Sage vill ze deck opgedrage es, öm wohr sin ze künne? Waadt av! Der Reinold weed alsu en singem Schring üvver der Rhing gebraht un en en Kutsch gelaht. Wie hä en dä Kutsch es, will mer jo noch Päädcher vürspanne – am Aasch e Trötche! Dozo kütt et nit eets. Die Kutsch setz sich direktemang en Bewägung un häld eesch en Dortmund widder aan…
Su kütt et, dat dä Hellige, dä en Kölle gewirk hät, hee nit mih ze finge es. En Dortmund ävver, han sich noch vill Wunder gedon, esu dat hä der Stadthellige es. Ävver do wolle mir Kölschgänger nit enem Pilsgänger et Kreppche kläue. Su wigg kütt et noch.
Em Beld es de Reinoldi-Kirche vun Dormtund ze sinn. Do es
hä zoeesch. Wie dann der Määtes Luther kütt un de Dortmunder zo Protestante maht, wolle se och der Hellige Reinold nit mih han. Der katholische Patrizier Albert Klepping kritt die Knöchelche en de Hängk un schenk se der Domprops en Kölle. Un wie och immer, an Engk fingk mer se 1616 en Toledo en Spanie widder.
Uns jetz kütt et! Em Johr 1982 sin die Lück us Toledo esu nett un deile ene Ungerschenkelknoche noh der Längde un schecke dat Deil noh Dortmund noh der Reinoldi-Kirche, domet die och widder jet hät. Do sage die „Nä! Wolle mer nit.“! Ich staune nit schlääch, wie ich en Dortmund vür der zo Pooz vun Zint Reinoldi stonn, mir die Fraue em Bürro an der Krich verzälle, dat die Knöchelcher gar nit do sin un die Kirch hügg suwiesu zo es, esu dat ich nit ens die einzige mir bekannte Figur en ganz Dortmund un Kölle fotografeere kann, die do dren es…
Ich ben am Kriesche, dat die dä Stadthellige esu mies behandele, wie mer enfällt, dat et do jo och Katholike en Dortmund gevve muss. Un wat soll ich sage? Die künne helfe! En der Propsteikirch en Dortmund, die och hee ze sinn es, do litt dä halve Ungerschenkelknoche vum Hellige Reinold.
Su, jetz hat Ehr och ens gehürt, wat passeet, wann mer en Kölle zo vill arbeide deit.
Mechel
Hinterlasse jetzt einen Kommentar