
Samsdag wor et widder su wigg. Eng es et, dat Spill. Un doch, der FC schüüß dat Eins – Null. Mer lige uns en de Ärm… Op eimol hemsch minge Fründ räuspere un säht drüg „Mer sin noch nit lans Schmitz Backes“ un setz sich widder.
Ich muss griemele. Nä, „mer wore noch nit am Backhuus Schmitz vörbei“. Griemele muss ich, weil hä eine vun minge Lieblingsusdröck gebruch hät, dä ich nor noch selde hüre.
Jetz ens ihrlich, gitt et e kölscher Wöödche wie dat? God, „Kölle Alaaf“. Ävver noch ene andere Usdrock? Ich mein, wä e Wielche em Rheinland wonnt, kennt en un weiß et ze dügge. Dä Usdrock en singer Dramatik enem Drette ze verklöre, es doch ävver vertrack un de Üvversetzung es, vürsichtig gesaht, nit zo verstonn. Am beste geiht dat üvver dat Kreppche hee:
Em eeschte Beld sühs do et Backes Brochmann en der Vringsstroß. Genau an dä Stell wor „ald luuter“ e Backes. Fröher woodt et nor vun Schmitzens gefoht. Un hee gov et e Klientel, dat gään flöck am Backes Schmitz elans laufe dät, ävver nit eren. Om zweite Beld sühs do der Bleck, wann do vürm Backes steihs un dich noh links driehs: de Vringspooz. Do wollte die immer ganz gään hin un durch un fott vun Kölle. Manchmol dät inne dat nit fluppe. Woröm?
En Kölle es em Meddelalder, wie en ander Städt och, de körperliche Strof gängig. Et weede Köpp avgeschlage, Ärm un Bein durch Rädder geflääch, Minsche versäuf un verbrannt, Körperdeile wie Häng, Ührcher, Näscher un wat weiß ich nit all, avgeschnedde un wann mer Glöck hatt, nor e bessche erömgeschletz, för e Beispill ene Uhrring usem Uhrläppche geresse. Et geiht evvens e bessche – sage mer – körperlicher zo wie hüggzedags.
No gitt et ävver och die, die för vugelfrei erklärt weede. Die sin frei vun alle Räächte un weede vun der Blech, die sich dozomol am nördliche Engk vun der hüggige Frankewerf befingk, üvver de Vringsstroß us der Stadt gedrevve. Dat sin wall üvver zwei Kilometer un „gedrevve“ es fründlich formuleet. Jeder darf ens zohaue. Se han jo kein Räächte, dä Avschuum. Un schlonn dun ich jo nit met der Fuus – do kann ich mer jo selver wih dun. Nä, ich nemme mer natörlich e Knöppelche, wann ich mer nix Fieseres leiste kann.
Selvsverständlich breche bei su enem Trakteer schon ens ding Rebbe, Ärm un Bein, ov do kriss kein Luff mih un klapps zesamme. Tja, un wann do nit mih laufe kanns, blievs do lige un wann do liss, gitt et Gnad ov evvens nit. Un wann do bes bei der Hälvde vun der Vringsstroß Glöck gehatt häs – ov Aki -, dat Pöözche ald vür dir sühs, kann dir luuter noch der nächste Knöppel et Bein breche, ov der Heenskaste enschlonn. Eesch wann do lans Schmitz Backes bes, jo dann häs do et geschaff.
Mechel
Hinterlasse jetzt einen Kommentar