Gesähnte Chressdagszigg-E klei Kreppche

Der Kölner Dom zur Weihnachtszeit

Ich han hügg kein Loss üvver de Historie vun Kölle zo verzälle. Hügg verzäll‘ ich Üch e Kreppche, dat ald e paar Johr her es. Dat wollt ich luuter schon ens opgeschrevve han un hügg es die Gelägeheit. Wie gesaht, es geiht nit öm Kölle. Oder villleich doch och? Eigentlich geiht et öm Kääls un Fraulück un – och, Ehr wesst et ald…

Noch us der späde Reifezigg

Wie ich noch jung wor, wor mer et Chressfess lästig. Nohm Ovendesse un e paar Stündcher, moot ich luuter noch erus un met Fründe e Kölsch drinke. Dat han ich all die Johr esu gehalde. Späder dann, woss dat ene Fründ, nenne mer in för dat Rüümche „Franz“. Och wann der Franz un ich uns av un an e ganz Johr nit gesinn han, han mer uns Helligovend wie verabredt luuter en däselve Weetschaff getroffe. Dä Oot gitt et nit mih, ävver off treffe mer uns noch an Helligovend. Esu och en däm Johr.

E Handy un ene Chressbaum

Wie hä en däm Johr an der Thek neve mer sitz un mir am Verzälle sin, luurt hä immer wieder koot op si Handy. Irgendwann zeige ich op dat Deil un sage „Franz, do mähst mich beklopp met dä Handy-Luurerei. Bes do jetz och ald esu?“ – „Enscholdige, enä, Mechel, nä, mer han nor ene Chressbaum dis Johr.“ Künnt Ehr Üch dä Grund vürstelle, woröm mer op et Handy luurt, wann mer ene Chressbaum hät? Natörlich denke ich bei sujet „Leck mich en der Täsch, se han der ‚Smart-Tree‘ erfunge.“. Ävver der Franz hät ene andere Grund wäge enem Chressbaum op et Handy ze luure.

Ene gode Grund

Hä verklört mer, dat si Züff un hä noch nie ene Chressbaum an Weihnachte hatte. Se wollte et nie un han dat jedes Johr esu usgemaht. Jetz muss mer dobei sage, dat die zwei der Hellige Ovend luuter bei de Eldere sin, hä bei de Singe un it bei de Singe. Hä kütt donoh off en de Weetschaff, it geiht donoh jet späder nohm Bett. Geschenke woodten am nächste Dag usgetuusch. Dat han se üvver zwanzig Johr esu gehalde – es esu, jede Jeck es anders.

Nor dis Johr hät der Franz heimlich ene Tannebaum besorg un en der Garage verstoche. Wie et Züff ungerwähs wor, hät hä flöck dä Chressbaum erusgehollt, Lämpcher un Schmuck draangehange, Geschenke drunger platzeet un es noh singer Mamm un singem Papp gefahre. Un jetz setz hä hee nevve mir un es ganz zabbelig, wat et Züff wall säht. Et künnt dat jo bestuss finge. – Ävver su jet Schönes verzälls do nit ungestrof däm Mechel – alsu mir.

En Frog es zo kläre

„Stiiinaaa“, en mer dren danz ene Jeck, „Stiinaa, zwei Kölsch un en Frog, bes esu god!“ – Et kütt met zwei Kölsch un dä Frog, die ich bestellt han „Wat häs Do dann?“. „Sag, Stina, wann dir dinge Tuppes heimlich ene Chressbaum opstellen dät, ovschüns ehr beschlosse hat, dat ehr keine wollt, wat däts do do sage?“. Ich muss jetz nit erwähne, dat vun minger Sigg dat „Do Sackgeseech!“ flöcker kom wie en Antwood vum Stina. Et Stina hät ävver die Aansich, dat mer jo beschleeße kann, wat mer well. Wann mer säht, dat mer keine Baum han well, künnt dat jo eets rääch der Opdrag för der Kääl sin, dat mer als Frauminsch gään üvverrasch weede well. It dät sich op jede Fall freue, wann dann doch eine do stündt.

Der Franz nipp an singem Kölsch un luurt ald widder op et Handy: „Do! Et mäht sich op der Wäg.“

Us ener Frog weed en Ömfrog

Jetz röf et Stina nohm Marie erüvver „Marie, Chressbaum, jo ov nä? Der Franz hät üvver zwanzig Johr keine Baum opgestallt!“. Et Marie räg sich op „Do bes jeck, Franz! Dat däts do met mir nit maache. Wann der Mattes mir keine hin stellt, dunn ich et för in och nit mih!“ Der Mattes säht nor „Versproche?“ Op eins es de ganze Weetschaff em Disköösch. De Mädcher meine fass all, dat ene Baum sin mööt, de Junge es et mih ov winniger egal.E Verspreche Der Franz kritt et ärme Dier „Ävver et Züff es anders. Dat well dat bestemmp nit.“ Ich sage nor „Gläuve ich nit.“ Dem Ufuk fählt ald e Stöck vum Ovend un hä frög „Jo, wat hät et dann üvverhaup gesaht, wie et dä Baum gesinn hät“. Der Franz, et Stina un ich „Et es jo noch nit do!“. „Wann kütt et dann?“ röf einer vun hinge. „Jede Augebleck!“ rofe ich gequält zoröck. Der Franz hät meddlerwiel ungeloge Schweiß op der Steen un säht, baal wie wann mer e hellig Verspreche avgitt „Wann dat god geiht, gevve ich en Rund…“ – koot halde se de Muul.

Et es jet am Usufere, wie…

„Fraulück künne esu nitschig sin.“ säht der Mattes en et Stelle eren. „Wat soll dat heiße?!“ droht et Marie. Der Franz intresseet dat all nit. Hä luurt op si Handy. Ich sage „Marie, luur doch op dä ärme Jung hee!“ un zeige op der Franz, dä op si Handy stiert. Et Marie meint, dat dat Züff doch nix doför kann, et wöss jo vun nix. Der Stoffel meint „No jo, ehr Weechter künnt jo schon ens sage, wat ehr wirklich wollt. Luuter muss mer sich jet enfalle looße un es am Ziddere, op et god es ov nit.“ Der Andrees nevven im räg sich op „Jo, mer geiht luuter e Risiko en! Ene klore Opdrag…“ Sing Fründin, et Saskia, fällt im en et Wood „Jo, es dat esu schlemm? Eimol em Johr nohdenke???“. Su geiht dat en ganze Zigg. Ich wage mich ald gar nit mih, jet zo sage, wie der Franz op eins opsteiht, noch ens op et Display luurt, et Handy en de Hüh rieß un en dä Tumult eren röf „Ich ben der beste Fründ op der ganze Welt!!!“. Et es nit nor ein Rund, die hä an däm Hellige Ovend gitt. Un do! Glöcksillig weed dä Ovend ävver, wie et eschte Mol zick zwanzig Johr et Züff durch de Dür vun der Weetschaff kütt.

Mechel

Hinterlasse jetzt einen Kommentar

Kommentar verfassen

Diese Website verwendet Akismet, um Spam zu reduzieren. Erfahre mehr darüber, wie deine Kommentardaten verarbeitet werden.