Et Kathring Henot

Der 19. Mai es eine vun de schläächtere Dage för Kölle. Der 19. Mai 1627 es der Dudesdag vum Kathring Henot. Et Kathring Henot woodt ömgebraht. Vun wäm, es esu klor wie ungeklärt.

Der Vatter vum Kathring, der Köbes Henot, wandert em 16. Jorhhundert us Holland noh Kölle en. Hä es zwor Katholik, kütt ävver nit als Religionsflüchling – de Calviniste verdrieve em 16. Johrhundert vill Katholike, die sich off en Kölle nidderlooße – nä, dä riche Patrizier weed als kaiserlicher Possmeister berofe. En endräglich Geschäff.

Natörlich hät he Neider. Der Jan vun Coesfeld ringk im dat Amp met Zigge av un wie der Köbes Henot em Johr 1625 stirv, weed et dem vun Coesfeld ein för alle Mol zogesproche. Et Kathring, däm singe Gebootsdag nit ens op et Johr bestemmp weede kann, es zo dä Ziggp wall ald öm de 50 Johr ald un selvsverständlich weetschaf et an der Sigg vun singem Vatter und föht ene lange, zihe Räächsstrigg gäge der Jan vun Coesfeld.

Kaum es singe Vatter dud, weed et Kathring wie ussm Nix vun ener Nihersch, die grad em Klarissekluster exorzeet weed, beschuldig, ehr der Düüvel angehex ze han. Dat hööt sich hüggzedags wie en bekloppte Jeckerei aan, en dä Zigg engk sujet flöck mem Dud.

Et Kathring hät ävver och Fründe un weed baal informeet. Dä Gerüchte, die opkumme, tridd et fröh entgäge, weed entlass un freigesproche.
Villeich es die eeschte Aanscholdigung Zofall, villeich och nit. Villeich entstonn die neu Gerüchte bloß, weil ald ens esu Gerüch en der Welt wor, villeich och nit. Wat ävver stemmp, es, dat et noch ens aangeklag weed un jetz vör et Gereech kütt.

En ener Welt, wo de Kääls meine, de Botze aanhan ze müsse, kütt dat jetz grad rääch. Et setz em Franketurm un reech Aandrag öm Aandrag, Appell öm Appel an de Obrigkeit. Selvs si Broder, der Hartger Henot, immerhen Domkapitular, versag met enem Aandrag beim Kurföösch Fädenand vun Bayern. Dä gesteiht im nit ens ene Avekat zo. Och der Name vum Kläger erfährt et nie.

Kathring weed dreimol gefoltert, es malad un meddlerwiel verkröppelt – un gesteiht nit. Et Rääch säht zo dä Zigg, dat et, wann et unger Folter nit gesteiht, unscholdig es.

Natörlich tauche jetz flöck neu Hinwiese op. Et weed et veete und fünfte Mol gefoltert – un gesteiht nit. Wat nötz all dat Rääch, wann et nit aangewandt weed? Et weed för en „verstockte Sünderin“ erklärt un am 19. Mai 1627 hingereech. Gewöhnlich weede Hexe lebendig verbrannt. Mer gesteiht im ävver zo, dat et vürher erwürg weed. Wie gnädig.

De Zosammhänge weede trotz aller Forschung nie ganz opgeklärt. Op der Hand litt, dat et unbequäm es un fott muss…

Et mag sin, det singe Dud ene wichtige es för de Entwicklung vun de Hexeprozesse donoh. Dä Jesuit Friedrich Spee beobaach de Vürfäll un kritiseet als eeschter massiv die Praktike. Et es villeich ene kleine Baustein, ävver der Aanfang vun Zwiefele. Un zodäm es et Kathring Henot kein ordinäre Buur Frau. Et eeschte Mol treffe de Hexeprozesse ein vun dä Famillie, die der Ton aangevve. Wat en Futzidee! Em Johr 1629 bezichtig de Aangeklagte Christina Plum öm de zwanzig Honoratiore vun der Stadt ene Hexesabbat gefiert ze han. Wat soll ich sage? Av dem Johr 1630 kumme Hexenprozesse peu á peu us der Mode.

God, dem Kathring selver nötz et nix. Ävver mer wahre si Aandenke un dun mahne. Unger anderem met dä Figur em Beld am Rodsturm usem Johr 1989. Et gitt ävver och der Roman vum Wolfgang Lohmeyer „Die Hexe“ un och de Bläck Fööss besinge et unger däm Titel „Katharina Henot“ en enem ärg äänste Leed. Immerhin es dat Unrääch, dat mer im aangedon hät, bes hügg nit vergesse.

Mechel