Veränderungen

Wurfmaterial Ente

Kölle Alaaf, leev Jecke! Hügg fiere ich Fastelovend. Ehr bestemmp och. Jo, ich weiß, en ganze Rötsch hee mag der Fastelovend nit. Ich mag en, ärg sugar.

Et gitt natörlich Sigge vum Fastelovend, die mag wall keiner: Schabausköpp, Piss un noch Äkeligeres en Huusengäng, Gewalt, repeklose Üvvergreff. – Die hässliche Fratz. Do kann et kein zwei Aansichte gevve.

Ävver unse Fastelovend es jo dat, wat mer drus maache. Un do muss ich sage, hä es luuter glich un luuter jet anders. Jo, der Fastelovend ändert sich. De Minsche ändere sich. Ich ändere mich.

Der 11.11. hät sich wall am stärkste verändert. Dä wor bes vür kootem jo nit su groß wie hügg. Selvsverständlich han sich ald luuter Jecke am Alder Maat getroffe, kein Frog. Ävver vür 20 Johr noch, wor ich eesch arbeide, för mich hingerdren met minge Kollege em Kwartier Latäng enzefinge, för, esu wie mer wore, ohne Kostüm, op der Dag aanzestüsse. Dat geiht hügg nit mih. Eimol, weil de Lag em Kwartier Latäng am 11.11. jetz esu es, dat mer nit mih op god Glöck dohin gonn kann un dann steiht och de Kollege grundsätzlich nit mih der Senn donoh. Mir Jecke han an däm Dag en ander Lösung: frei nemme un av nohm Tanzbrunne. Anders, ävver och schön. Ävver och ald för mich mih Opwand wie fröher.

Üvverhaup kütt mer et Arbeidslevve jo baal ald entgäge. Mer levve en ener „globale Arbeidswelt“. Dat heiß, mer arbeide nit mih nor für Minsche en unser Nöh un et arbeide nit nor Minsche us minger Ömgebung mer mir. De Wägstrecke noh der Arbeid sin wigg. Dat heiß, ming Kollege sin Imis, die pendele. Fastelovend weed vun inne för dat genomme, wat se en der Äugelskess metkrige. Schön! Loot se en dä Üvverzeugung. Der Fastelovend muss nit noch wigger wahße. Ich op jede Fall han off de Fastelovendswoch met nor winnig Möh frei. Wat wor dat vür kootem noch e Gedöns!

Fröher sin mer mem ganze Schmölzche, noh enem möglichs fröhe Engk vun der Arbeid, en en Weetschaff, die zoeesch op Fastelovend nit esu geledde wor un han do Wieverfastelovend zesamme gefiert. Fastelovend fängk för mich immer noch esu aan. Nor dat die Weetschaff hügg voll es un mer hügg grad ens e Zehntel vun däm aale Schmölzche sin, ovschüns sich de Größe vun der Mannschaff verdreifach hät. Beklopp, oder? Ävver immerhin, ene Kään häld zesamme.

Em Gägezog reise Fründe vun wigg her aan, die der Fastelovend vun fröher noch kenne. Mer trecke met enem kleine Trüppche durch die „Oote vun unser Jugend“, en Sülz vör allem. Su ganz stemmp dat jetz nit. Die Oote, die mer vür 20 ov 30 Johre god besöke kunnte, sin hoffnungsloss üvverfüllt, verlange Entredd. Es dat unse Fastelovend? Enä, natörlich nit. Dä müsse mer ald dohin drage, wo de Masse nit hingonn. Unse „aale“ Fastelovend es nit vun Oote avhängig. Hä es mih e Geföhl un do spillt et Veedels-Geföhl en große Roll. Wann hä irgendwo nit mih hin pass, god, dann es hä evvens woanders. Ävver hä es do un dat es der Punk. Mer beschötze in.

Üvvrigens, der Zog en Brauwieler, wo ich däm wichtigste Minsch en mingem Levve zojubele darf, erwies sich als genau su ene Oot, wo der Fastelovend su es, dat ich en gään fiere. Dat soll jetz nit de Schull- un Veedelszög ov ene kleinere Ömzog em Veedel schlääch maache. Öm Goddes Welle, nä. Do sin vill wirklich Feste vun ener große, jecke Famillich. Et soll nor heiße, dat et schöne, kölsche Fastelovend nit nor tirek en Kölle gitt.

Fazit: der Fastelovend läv, hä es nor en Bewägung. Wat saht Ehr dozo? – Fiert schön!

Mechel

Hinterlasse jetzt einen Kommentar

Kommentar verfassen

Diese Website verwendet Akismet, um Spam zu reduzieren. Erfahre mehr darüber, wie deine Kommentardaten verarbeitet werden.