
Maache mer jo och. „Ich wonne en Mechernich, nit Meschenich!“ ov „Mer kumme us Rondörp, nit usem asoziale Meschenich.“ Wat mer en der Zeidung liss, widderholle ich hee nit. Bereechte us enem Kreegsgebiet es jet Neues för mich. Ich mööch et wesse.Verfähle kann mer Meschenich nit. Der „Kölnberg“ wies der Wäg ald vun wiggem. Dä intresseet mich ävver nit. Ich well jo uns Veedel „Meschenich“ sinn. Ich versöke, mich mem Räddche em Gröne ze halde, wat bes Höninge god flupp. Donoh muss ich lans de B51 fahre.
Große Bäum süüme se, en schön Allee, schnorgrad. Leider es dat god för schnell ze fahre un wann der Verkehr nit flüüß, Avgase. Luuter dobei: der Radau. Et fängk aan, wie erwaadt.
Em Oot selvs, es de B51 de Haupstroß. Do gitt et wirklich winnig Schönes ze sage: Krach, Möff un schmal Trottoire, op denne offiziell och de Raddfahrer fahre solle. Nudgedrunge kann mer hee Enkäuf erledige. Ich finge nix, wovör et sich luhnt, sich hee opzehalde. Komisch, dobei es et eigentlich en ganz typsiche Oots-Haupstroß: aale Baute, off schön, ävver ungefläg. Mer kütt tirek ene Gedanke: Verkehr erus, Bäumche eren. Dann künnt mer hee jet aanläge, dat aadig es. Ovends e Fierovendbierche ov einfach ens jet gängele gonn wie en vill andere Veedele och, dat kann doch nit esu schwer sin. – Mer fällt op, dat mer bei brenzlige Situatione Röcksich openander nimmp. Minge Endrock es, dat mer dran föhle kann, dat de Meschenicher met dä Engde Übung han.
Ävver Meschenich es jo kein Erfindung vun der Neuzigg. En Urkund usem Johr 1166 erwähnt der Oot „Meschingin“ et eeschte Mol. Hee müsse ävver noch fröher Minsche geläv han. De Römerstroß Richtung Süde verleef hee lans ene aale Rhingärm. Em Johr1820 hät mer hee zwei römische Sarkophage gefunge. Die zentrale Kirch, Zinter Blasius, woodt 1891 erreech. Zo dä Zigg wor die aal romansche Kirch, die op Fundamente vun ener römische Villa gebaut woodt, esu kapodd, dat se avgeresse weede moot. Se wor ein vun de eeschte Kirche en wiggem Ömfeld. Mer schwaade alsu vun enem ärg aale Oot, dä em Kään zigg Johrhunderte hee steiht.
Esu beege ich vun der Haupstroß av – un finge en Idyll. Et es Fröhjohr! Üvverall döff et noh Blome, die blöhe – un die Färvepraach! Puutelaache vun Pänz, die hee noch unbesorg op saubere Stroße spille künne. Mem Radd fäht mer hee leever jet höösch. De Grills en de Gääde laufe ald. Postelingklappere un de Geröch maache Kennwasser. Famillie setze en de Gääde un wirke löstig enspannt. Komsich Kreegsgebiet. De Minsche, die mer begähne, sin ärg fründlich. „Oh, jetz ben ich wall em Wäg. Pardon.“ Wat kann hä dozo, dat ich grad e Beld vun der Stroß maache mööch?
Ene kleine Friedhoff met einzele Krütze usem 18. Johrhundert, finge ich. De Gräver sin gefläg, och wann e paar dobei sin, bei denne et Holzkrütz langsam verwittert, weil se zick Johre nit durch ene Stein ersatz weede.
Die Gägend öm der Reiterhoff un der „Alt-Engeldorferhof“ sin e Gängelche wäät. Am Hoff finge ich Rihe un e Natorschotzgebiet. För e Beispill der „Kulturpfad Rodenkirchen, Tour6“ steiht be mir jetz rääch wigg bovve.
Meschenich hät mich esu positiv üvverrasch, dat ich üvverzeug ben, dat de Meschenicher zick Johre drüvver grielaache, dat 85 andere Veedel öm sei ene Boge maache. Nor, ene Boge mööt mer tatsächlich öm se maache, en Stroß, die drömerömgeiht.
Mechel
Hinterlasse jetzt einen Kommentar