Läsche Nas

Andreas Leonard Lersch
Andreas Leonard Lersch

Der Möler Bock, et Fleuten Arnöldche, der Orgels Palm un et Böckderöck Wau Wau – vun all dä kölsche Orgenale, die en aal Leeder besunge weede, kunnt ich ald hee beim Kölschgänger verzälle. Natörlich vür allem met der Hölp vum schöne Boch vum Reinold Louis „Kölner Originale“, dat em Greven Verlag unger ISBN 3-7743-0241-3 erschiene es.

De mieste vun denne han jo der Dag nit met däm verbraht, wat mer unger Arbeid för der Bruderwerb verstonn. Dröm losst mich doch hügg ens vun enem richtige städtische Bedeenstete verzälle:
Der Andreas Leonard Lersch, genannt der Läsche Nas, weed am 8. Januar 1840 hee en Kölle en der Weyerstroß gebore. För et tirek ze sage: sing Nas es fröh ald Deil vun singen Namen, weil se ech erusragend es.

Der junge Leonard hööt am Aanfang noch op sing Eldere, liert e Handwerk un brängk en Metzgerlihr zo Engk. Donoh ävver es singe Drang zor Schauspillerei stärker. Si markant Katömmelche hilf im op die Bühn, brängk se doch Schwung en de Theaterszene. Et es ävver och ene Grund, weswäge die Bühnekarrier nor koot es. Dä kleine Nevvesatz met vill Geweech „…, dass der ragenden Nase des Herrn Lersch eine gewisse Rassigkeit nicht abgesprochen werden kann…“ mäht im ze schaffe. Der Militärdeens, dä sich aanschlüüß, kütt im rääch.

Koot nohm Feldzog vun 1870/71 em Deutsch-Französiche Kreeg, dä för de Preuße ärg ruhmreich es, kütt hä widder en Kölle aan un der große staatse Kääl – domet meine ich hä selvs un nit em spezielle die Nöll – weed vun der Polizei engestallt. Singe Ensatz für geheime Ermittlunge es ävver nit esu gescheck gewählt: wat för en Maskeerung kascheet esu en Granat? Un wann met däm Fixstään noch zwei mächtige Hüng metgonn, öm Gefahre avzewehre, es et baal kei Geheimis mih, wä do vür einem steiht.

Dat Verhalde es ihter för der Waachdeens geeignet. Doher wähßelt hä als Wachmann nohm Bahnhoff em Düxer Feld. Wat do no ävver ald widder nit funktioneet, lööt sich nit ermeddele. Tatsaach es, dat hä em Johr 1875 der Bezirksavdecker es.

Die Stadt Kölle muss zo dä Zigg met de Diere ärg fies Brasel gehat han: üvverall laufe Hüng eröm, die irgendwäm gehüre ov evvens keinen mih. Dud Diere weede en de Rhingwiese verscharr, weil et kein Enrichtung gitt, wo mer se vernünftig fottdun kann. Et Huhwasser spölt ävver die Kadavere, die verwese, luuter widder frei. Ich hoffe, Ehr setz jetz nit grad beim Fröhstöck. Dann die Belder, die Ehr jetz em Kopp hat, sin nix gäge dä Möff op de Wiese…

Un wann Ehr meint, dat wör äkelig: sing Tätigkeit als Hungsfänger mäht in eesch bekannt. Üvverall en der Stadt es hä met singem Netz am Engk vun en lang Stang ze finge. Alles, wat nit flöck genog fott es, weed engesammelt un en ene große Käfigwage gesperrt. Alles heiß: esu mänche Hungsbesetzer, dä op singe Möpp nit ärg oppass, singe Hungk nor met Glöck un Moppe widder frei kritt. Eets räch die domols bei de Buure usem Ömland gängige „Kaarehüng“, die de Wage mem Obs, Gemös, Koon un villem mih en de Stadt troke un donoh dä Uslauf krähte, dä se sich wall verdeent han, sin nit secher. Esu mänche Buur trick zo dä Zigg singe Wage allein widder noh Hus. Wann de Läsche Nas optauch, kumme Minsche zesamme, die protesteere. Hä bruch baal zwei Spannlück, för sing Arbeid üvverhaup maache ze künne.

Un met Käfigwage meine ich eine große Käfig, en dä hä alle Hüng sperrt. Natörlich kütt et zo lautstarke Bießereie, die vill vun de kleinere Hüngcher nit üvverlevve.

God, die größere Hüng üvverlevve am Engk och nit. En singer Ungerkunf en der Nussbaumer Stroß om Ihrefeld, murks hä die Hüng av un brennt et Fett us de Kadavere us. Die Nussbaumer Stroß kann domols nit esu deech bewonnt gewäse sin, dann dä Hantier erzeug ene bestialische Gestank. Wat hä met däm Fett mäht? Ha verkäuf et singe Metminsche för Medizin gäge de Schwindsuch. Ich hoffe ech, Ehr fröhstöckt grad nit.

För singe ruppige Methode es hä üvver die Grenz vun der Stadt bekannt. Ene Dierschotzverein us Braunscheig (!) beschwert sich bei der Stadt, dat die Aat, en dä hä sie Arbeit mäht, nit akzepteet weede kann. Mer müsse em 19. Johrhundert nit vum Dierschotz kalle, wie hä hügg gängig es. Ävver selvs zo dä Zigg es et zo vill.
De Stadt dräht em op, ene Wage zo baue, en dä hä de Diercher noh Rasse getrennt opbewahre kann. Däm Befähl folg hä och un präsenteet baal ene Wage met veer große un aach kleine Käfige. Die 297,85 Mark, die dä koss, blech die Stadt us ener Spend vun evven däm Verein us Braunschweig. Üvvriggens, et Hungsteueropkomme steig benne zwei Johre von öm 10.000 Mark op üvver 24.000 Mark.

1885 fingk de Stadt, dat hä dä räächte Kääl för et Amp vum Scharfreechter es. Hä üb et nit mih us. Villmih gitt hä baal singe eige Sarg en Opdrag un säht wie hä ussinn well, wann hä dren litt. Am 3. Mai 1887 stirv hä em Alder vun 47 Johre – an Schwindsuch.

Su kradig un äklig uns sing Aat hügg och vürkume mag: der Läsche Nas wor Papp vun fünf Pänz, öm die hä sich luuter försorglich gekömmert hät.

Mechel

Hinterlasse jetzt einen Kommentar

Kommentar verfassen

Diese Website verwendet Akismet, um Spam zu reduzieren. Erfahre mehr darüber, wie deine Kommentardaten verarbeitet werden.