Dores met däm naaße Plagge

Ich han Loss op Hämmche. Wo kann ich do got hingonn? Richtig: Haus Töller. Un dat brängk mich op dat Krätzche vun däm Orgenal: „Theodor mit dem nassen Lappen“ – „Dores met däm naaße Plagge“, Dores Töller.

Der Dores Töller weed 1854 en Kölle gebore. Hä es ene kleine genögliche Kääl met ener blänkige Pläät un enem Schnurres.

Ald em Johr 1871 mäht hä en Bräues tirek nevven der Brennerei vun singem Papp, dem Pitter Töller, op un schenk si Kölsch us. Rechene – hä es do sibbzehn Johr ald. Ich nemmen aan, singe Papp weed im jet geholfe han. Klor es ävver, dat hä ziggig singe Levvenswäg gefunge hät.

Ene hätzliche Minsch es hä. Sing Gäss emfängk hä met Handschlag, nimmp inne de Mäntele av, deit se ophänge, nor öm koot drop e fresch gezapp Kölsch met nem fründliche „Wohl bekomms“ ov „Pross“ op der Desch ze stelle. Met de Johre entweckelt hä för vill Stammgäss en fass familliär Fründschaff.

Hä wör kei Orgenal, wann sing Zigggenosse nit Eigenaate opgefalle wöre, die se för besonders gehalde hätte: bei all dä fründliche Genöglichkeit, es hä hühs reinlich. De Stöhl han en Reih un Gleed ze stonn. Saache om Desch, wie Deckelcher ov Schwävelchsdöppcher han all ehr Stell, de Desche sin luuter nettches geputz.

Wih, ene Gass stüss gäge ene Stohl – tirek kütt hä hinger singer Thek hervür un röck dä Stohl met leich vürworfsvollem Bleck un esu, dat mer et hööt, widder grad. Wih och däm Gass, dä e Glas ömkipp – tirek es hä mem Plagge do un wisch die Pohl fott, off nit ohne e fies Wood „Gestere hät hee och esu e Firke gesesse“. Hä es esu pingelig reinlich, dat et im evvens dä Spetzname „Dores met däm naaße Plagge“ enbrängk. Luuter gitt et en ener Weetschaff jet ze fäge.

Zibibbcher (e ald Wood för „Zigarett“), die zo dä Zigg en Mode kumme, sin singe Dudfeind. Luuter äsche se unkontrolleet eröm, versaue Desch un Boddem, stinke un weede aanfangs vun jung Lück – hä nennt se Lällbecke – ov vun Äldere, die mih e lodderig Levve han, gerauch,wie hä fingk. Esu en Kunde trick hä nit grad vür. Hä föht en ööntlich Huus. Ze kaufe gitt et Zigarette bei im nit. Wä se rauch, fängk sich och gään e wölle Wood för dä „Stinkkrom“ en.

Wie die ävver luuter mih en Mode kumme, müsse in de Stammgäss am Engk met Gewalt üvverzeuge, dat et esu nit mih wiggergeiht: meddags, et es winnig ze dun, kumme elf vun inne en die söns leddige Stuvv. Se bestelle elf Kölsch un elf „Halve Hahn“. Natörlich muss der Dores en de Köch öm se ze maache. Wie hä widderkütt, es de ganze Stuvv met Zibibbchereklame behange und die Elf setze do un drinke ehr Kölsch… E paar Dag deit hä muule, dann es dat Ding geretz.

Hä es üvver Johrzehnte god geledde. Un sin mer ens ihrlich: bes op die mänchmol rüh Aat, es hä doch ene Muster-Weet. Wä weed als Gass nit gään beaach un hät et sauber? Hüggzedag weed Lück su jet in lange Lihrjohre beigebraht. Wat de Zibibbcher aanbelangk, kann mer esugar de Meinung vertredde, dat dä Dores singer Zigg e Jorhundert vörus wor…
Dat Huus Töller es voll vun Kreppcher öm in, wie hä, noh veerzehn Johre em Rauhstand, em Johr 1926 en singer Wonnung en Sölz stirv.

Tja, un phantastischerwies steiht et „Haus Töller“ immer noch an Oot un Stell en der Weyerstroß, en der Nöh vum Barbarossaplatz. Wann Do die Weetschaff betridds, sühs Do noch die ööntlich geputzte Oodenung, hürs et Kritsche vun dä johrzehnteaale Dille unger dinge Föß un wann der Köbes mem Hämmche kütt, versteihs Do, dat sich winnig geändert hät. Der Geis vum Dores es üvverall. Wat heiß der Geis? Do luurs op un op einmol sühs do in vür dir stonn. Luur nor genau hin.

Mechel

Die ausführliche Geschichte zu „Dores met däm naaße Plagge“ findet Ihr bei Reinold Louis im Buch „Kölner Originale“, Greven Verlag Köln, ISBN: 3-7743-0241-3