Theophanu Kölsche Version

Wesst Ehr, dat mer hee bei uns Kölle e Frauminsch han, dat anno dozomol die mächtigste Frau vun Europa wor, wall esugar die vun der ganze Welt? Wie weede ich su ener Person beim Kölschgänger gerääch? – Et geiht nit.

Jetz han ich die Dage die Böcher vum Rebecca Gablé üvver der Otto I. gelese, „Das Haupt der Welt“ un „Die fremde Königin“. Do woodt mer klor, dat dat all einfach och Minsche wore, die gään gehatt, Fründe hatte, die ehr Püngelche drage moote, Kadangs kannte un irgendwie nor et Beste för de Famillich wollte. God, wann do ene Künning un späder och Kaiser bes, muss mer dä Begreff „Famillich“ jet uswigge.

Der Otto I., och „der Große“ genannt, wor jo dä, dä et ossfränkische Rich av dem Johr 936 groß gemaht hät. Hä hät et noh Oste avgesechert, de Ungare om Lechfeld noh Hus gedrevve un sich Italie bes hinger Rom dobei gehollt. Dat kann mer alles vergnöglich beim Rebecca Gablé nohlese.

Et Rich es esu groß, dat et nor noch eins gitt, dat dem Otto I. gefährlich weede kann: Byzanz. Un et byzantinische Rich, do litt zo dä Zigg ene kleine Deil vun och em hüggige Italie. Otto hät op eimol en Grenz mem byzantinische Rich. Ehr künnt Üch vürstelle, dat der Kaiser vun Byzanz dat nit god fingk, dat dä Otto an der Pooz steiht un mer nit weiß, ov hä eren kütt.

Dat well ävver der Otto I. gar nit. Hä well Fridde för singe Sonn Otto II. Alsu scheck der Otto I. singe Broder noh Konstantinopel, för ens vürsichtig nohzefroge, ov mer god Fründ sin künnt un dat met ener Hierod vum Otto II. met ener byzantinische Prinzesin besiegele künnt. Dä Broder wor dä Ääzbischoff Bruno vun Kölle. Erfolg hät hä nit, hä stirv em Johr 965, ohne dat mer sich einige kann. Ävver et künnt sin, dat et klei Theophanu, dat öm 959 gebore es, do et eetzte Mol ene Kääl us Kölle gesinn hät. Eesch der Nohfolger, dä Ääzbischoff Gero vun Kölle, hät Erfolg. Byzanz hät grad jet Brasel un ene neue Kaiser hät et Regalt, ärg unsecher die Lag en däm Rich. Dodurch kütt Bewägung en de Verhandlunge. Nor ene echte Prinzesin well mer selvs dann dä Ottos nit gevve. En Neech vum Kaiser muss recke, et Theophanu.

Wie et zwölf es, föht unse Ääzbischoff, der Gero, et Theophanu noh Rom. Hee hierodt et am 14. April 972 der Otto II. Hä es zo dä Zigg ald 16 un zick 967 och Kaiser, nevve singem Papp dem Otto I. Un op eimol wor dat klei Weech, et Theophanu, dat jo en Byzanz irgendwie „üvverig wor“ jetz ganz bovve hee em Weste. Esu geiht dat zo dä Zigg och ens – zack, Kaiserin. Wä jetz schreit „Skandal“ – met de Puute waade se noch fünf Johr, bes et „esu wigg es“. Hät jo Senn.

Un irgendwie hät der Otto II. ech Glöck – un mir och. Et Theophanu es god ertrocke woode un hät Beldung. Et brängk byzantinische Kultur noch Ossfranke. Künsler, Kunshandwerker un Architekte us Konstantinopel schaffe op eimol hee un bränge Schwung un neue Idee met. Un et regeet mem Otto II. zosamme. Hä lööt Erlasse vun im met ungerschrieve – mih es zo dä Zigg för Fraulück do bovve noch nit ze maache. Ävver säht mehr nit och, dat hinger enem starke Mann miets och en starke Frau steiht? Hee es et su un dat es god, dann dem Otto singe Papp, der Otto I., stirv em Johr 973.

Off kumme se noh Kölle un en et Rheinland. Et Theophau mag Kölle. Eeschtens hät die Famillich, weil jo dä Brun der Broder vum Otto I. wor, e god Verhäldnis zo de Ääzbischöff – och der Nohfolger vum Bruno, der Ääzbischoff Gero, donoh der Ääzbischoff Warin un donoh noch der Ääzbischoff Everger sin Fründe vun dä Famillich. Un wann do de Minsche god ligge kanns, deis do se off besöke. Dat es zo dä Zigg nit esu leich, weil et keine Setz för de Regierung gitt, dä fass es, wie mer et hügg kenne. Der Baas reis luuter em ganze Rich vun einer Falz noh der nöchste Falz. Ävver, grad em Winter es et Theophanu gään em Reinland. Muss mer sich ens vürstelle. Et kütt usem wärme Süde en et Rheinland un mag der Winter hee – kann mer et gläuve?

Wat ävver stemmp, es, dat dä aale Ääzbischoff Bruno, dä jo 965 en et Gras gebesse hät, op enem aale römische Hoff e Benediktiner Kluster baue lööt. En große romanische Kirch plant hä met dobei: Zint Pantaleun. Un hä, der Zinter Pantaleun, es ene Hellige us Byzanz, us der Heimat vum Theophanu. Hä wor Aaz un weed grad och en Byzanz ärg verihrt. Es dat Avsich? Et Theophanu es begeistert. Et mäht der Bau fäädig, et Meddelscheff weed 980 geweiht. Dat Wesswerk ävver, lööt et neu met byzantinischem Wesse plane. Et es et Werk vum Theophanu.

Un: och em Johr 980, et es 20, kritt et och – endlich – ene Sonn, der Otto III. Kann jo nit anders sin, wie dat dat och ene Otto es. Der Otto II. es glöcklich, der Erve! Bruch hä och, dann ald 983 weed hä malad un stirv.

Et Theophanu liert jetz die Ossfranke kenne. God, villmih gitt et Knies mem Heinrich vun Bayern, genannt „der Zänker“. Hä entföht dat Kind un süht sich selvs als Kaiser. Ich han jo gesaht, mer han all uns Püngelche ze drage. De Ossfranke liere ävver och et Theophanu kenne. Et bruch zwei Johr un hät dann der Otto III. widder bei sich un et Regalt, bes hä erwahße es. De Maach deilt et sich met der Schwigermooder, Adelheid, die jo och noch läv. Zesamme met ehr föht et dat Rich un sechert de Grenze, eigentlich wie der Otto I. dä doför der Große woodt. Lothringe, Italie, de Ossgrenz, üvverall schaffe die Zwei Rauh. E Rich, dat secher es för der Otto III.

Un et Theophnau hät Selvsbewossin. Et emanzipeet quasi Kaiserinne. Em Johr 990 es et de Triebfedder, dat de Titele „Kaiser“ un „Künning“ vererv weede. Dovör moot der Herrscher luuter sage, wä dann der Nohfolger weed. Ehr wess jo, woför mer zo dä Zigg flöck gestorve es, wann et Kasalla zwesche der Hüüser gov, die meinte, et eeschte Aanrääch ze han.

Em Johr 991, wie et Theophanu sich en der Falz en Nijmwegen ophäld, muss et ald noh 32 Johr, en dä et vill för et Rich un och för Kölle gedon hät, dran gläuve. Ene andere Oot för de letzte Rauh wie Kölle, gitt et för it nit. Hee litt et en Zint Pantalon.

Et Gravmol es leich ze finge. Tirek links, wann mer erenkütt. Op der Steensigg es Zint Pantaleun ze sinn un de Hagia Sofia us Konstantinopel. En der Medde ävver es et widder vereint mem Otto II. Dat Paar weed vun Jesus gesähnt.

Dat kleine Weech kom met 12 us Byzanz, hät nor esu koot geläv, wor e Levve lang op der Reis, öm met Wiggseech e groß Rich, dat gesechert es, an der Sonn zu üvvergevve, un wollt am Engk nor dat Eine: hee en Kölle sin, an dä Stell, an dä Ossfranke und Byzanz sich vereine.

Mechel