
E Brud? Jo, ich verzäll hügg ordinar üvver Brud. Et es ävver och e Stöckelche Kölsche Stadthistorie.
Et es et fröhe 20. Johrhundert. Der Eeschte Weltkreeg tob zick dem 4. Auguss 1914. Kölle litt en der Nöh vun der Wessfront un es Drihschiev för de Truppversorgung un nimmp Verletzte vun der Front op. Wann och keine Feind tirek vür der Pooz steiht, fingk der Kreeg grad och en Kölle statt.
En extreme Situatione bruch mer Lück, die et fuusdeck hinger der Uhre han, die der Üvverbleck bewahre, wann mer nit ungergonn mööch. Einer vun dä Köpp gehüürt nem Minsch dä hingerdren der Star vun der kölschen un och deutsche Geschichte weed: dem Konrad Adenauer.
Mer weiß jo, wat em Kreeg passeere weed: de Levvesmeddel weede knapp. En Kölle beld mer doher em April 1915 en „Levvesmeddelkommisson“, Vürsetz, der Konrad Adenauer. Dat es för Kölle en rääch gode Entscheidung, wann mer su zoröckbleck.
Der Konrad Adenauer es jo och deswäge su ene erfolgreiche Politiker, weil hä ömsichtig un vürusbleck, wann och nit luuter vürsichtig, wann hä selver betroffe es. Dat es ävver en ander Kapitel. Un hä es ene Knüüver un Erfinder. En nötzliche Kombination, wann mer gode Enfäll för Lösunge bruch.
Natörlich weiß der Konrad Adenauer, wat en kooter Zigg en Kölle fähle weed: Weize un Rogge för Brud. Hä triff sich doröm met de Bröder Schäng un Jupp Oebel, Bäckermeistere, un entweckelt e neu Brud. Et muss nit besonders god schmecke. Et soll die noch vürhandene Rühstoffe, die usreckend do sin, zo ener geneeßbare Masse verbinge, die Kölle üvverlevve lööt. Geschant weed et „Kölsches Sparbrud“. Kennt hügg keiner mih. Ävver der ein ov andere vun Üch kennt selvsverständlich et „Konrad-Adenauer-Brud“.
De Basis es Mais, Ries un Gääsch. Dat han mer noch. Ävver Mais kann mer nit einfach backe. Doför bruch mer och Fachwesse. Ich gläuve, deswäge bruch hä die zwei Bäcker-Bröder. Bestemmp wore sei et, die im gezeig han, wie mer Mais durch Darre (leich Aanröste) un Bröhe suwigg parat mäht, dat mer in för e Brud verwende kann. Ald am 2. Mai 1915 kritt hä et Patent för et „Verfahren zur Herstellung eines dem rheinischen Roggenschwarzbrot ähnelnden Schrotbrotes“ zogesproche.
„Veehfooder“ nenne et de Kölsche, weil se de Zotate söns ihter dem Veeh gegovve han. Un stöbbdrüg soll et en kooter Zigg gewäse sin. Immerhin kunnte se et üvverlivvere. Vill han jo üvverläv.
Un esu rääch schlääch kann et gar nit sin. E Brud op der Grundlag vun däm Rezep, zogegevve, an der Zigggeschmack aangepass, verkauf et Backes Balkhausen en der Apostelnstroß noch hügg. Do han ich dä Liev om Beld her. Wann ich et esu beluure, süht et us wie en modern Köönerbrud. Esu ändere sich de Zigge. Fröher e Nudbrud, hügg e Gesundbrud…
Wie et schmeck? Ich weiß et jetz. Ehr mutt et selvs probeere, wann Ehr mögt.
Mechel
Hinterlasse jetzt einen Kommentar