Uns Wießhuus-Kinema

Unter https://koelschgaenger.net/category/michael-wasserfuhr/ lest ihr die Story zu diesem Kino

Wann et am Sonndag am Rähne es un ich einfach ens su üvverhaup kein Loss han, durch Kölle ze laufe, luure ich off noh, wat et em Kinema gitt. Domet meine ich nit, dat ich mir et ganze Programm vun Kölle aanluure. Enä, ich sinn noh, wat grad em Wießhuus-Kinema läuf. Klor, ich wonne em Südweste, do spinkse ich och nohm Broadway ov Odeon.

Letzte Woch wor et widder esu wigg, „Geheimnis eines Lebens“ mem Judi Dench. Dä Film saht mer su nix, ävver die Schauspillerin muss mer sich aanluure. Immer. Un so nohm ich mi Altargeschenk bei der Hand, wie miets, wann mer uns ganz höösch davun maache, un spazeete met im durch de Stroße vun Sülz nohm Kinema.

Ich ben jo kein 20 mih. Die große Tempele met ehre lange Schlange vun Minsche, dem Trubel, Radau un Glutamat-Wolke, künne mer jet drieße. Do luur ich nit ens et Judi Dench. Wann mer ävver hee em Wießhuus-Kinema aankütt, sin de Minsche winniger un irgendwie mih wie ich. Do mäht mer et Waade en der miets koote Schlang nix us. Nachos, die met Kis üvverbacke vör sich hen möffe, gitt et och nit. Popcorn, Ies, jet ze drinke. – Fäädig. Av en der Kinosaal durch et schöne Foyer em Stil vun de 50’er Johre, dat üvvrigens ald en Kuliss för der „Tatort“ us Münster wor. – För ene Kölsche Tatort es et wall zo staats, pass nit en et sachliche Konzepp, dat en gewesse Käld bruch. Sag ich ens su.

Domols, wie et Kölle nohm Kreeg widder besser ging, woodt et gebaut. God, Sölz un Kletteberg hät et nit esu getroffe, wie de Ennestadt ov för e Beispill Ling, ävver e Drettel vun de Hüüser wore kapodd. Selvsverständlich wore de Nohkreegsjohre och hee hadd, su hadd, dat et an et Engemahte ging. Un eng wor et och. Kreegsheimkehrer, Flüchlinge usem Oste, vill trok et en et kapodde Kölle. Wonnunge gov et kaum. Eesch de Neubauwell en de 50’er Johre schof Fößche för Fößche erdräglichere Verhäldnisse. Vill neue Wonngebiete kome en ganz Kölle op, Zeesse stundt om Desch un et eeschte Geld för Vergnögunge blevv üvverig.

1953 maht dann et „Theater am Weißhaus“ op, ene riesige Bau för bes zo 750 Minsche. Et muss ene Ungerhaltungstempel gewäse sin, dä an die eranreckte, die et hügg lans der Ringe gitt. 1958 woodt et noch um e klei „Studio am Weißhaus“ usgebaut.

Vill hee wesse besser wie ich, dat et kom, wie et kumme moot: de Huushalde hatte en der 70’er miets ehr eige Flimmerkess, de Welt vum Kinema kom en de Bredouille un vill moote zomaache. Och et große „Theater am Weißhaus“ kunnt nit mih methalde. Et woodt 1974 zogemaht. Nor dat kleinere Studio, dat jo eigentlich nor aangegliddert wor, kunnt üvverlevve. Der Manni Kremer üvvernohm et 1976 und maht et unger der Name „Weißhaus-Kino“ 1979 widder op. Et hatt zo dä Zigg 72 Plätz.

Dat Konzepp en däm klei Kinema Filmcher ze zeige, die nit et Intresse bei de große Masse han, flupp irgendwie en Sölz. Dismol woodt dat klei Kinema usgebaut un kräht noch ene große Saal. Hee gonn 266 Lück eren. Dat es nit winnig. Der Inhaberwähßel em Johr 2010 noh der OFF Kinobetriebs GmbH braht en technische Modernisierung, su dat och die bunte Filmcher met de große Explosione god wirke.

Un su es et en et Johr 2019 gekumme: aadig aanzesinn, mem Stil, dä mich an de 50’er Johr erennert, e Publikum, dat irgendwie „mi Veedel“ es un en Technik, en dä ich mer och der neuste Bond aanluure – ald un doch modern, ene vergnögliche Oot för besondere Filmcher.

Mechel

Hinterlasse jetzt einen Kommentar

Kommentar verfassen

Diese Website verwendet Akismet, um Spam zu reduzieren. Erfahre mehr darüber, wie deine Kommentardaten verarbeitet werden.